بالاتر از پرتگاه (سرمقاله آفتاب یزد)

به نقل از پارلمان نیوز:
خـبــر خـیلــی كـوتـاه بـود: «محسـن رضـایـی از پیگیـری شـكـایـت انـتـخـابـاتـی خـود، انصـراف داد». اقـدام دیروز رضایی را می‌توان در راستای این سخن احمدی‌نژاد دانست كه «آزادی در ایران، نزدیك به مطلق است». براساس ایـن آزادی، محسن رضایی حق دارد كه در یك گفتگوی مستقیم تلویزیونی، شائبه‌های بسیاری را در مورد نتایج انتخابات اخیر مطرح كند؛ همان‌طور كه او تا چند روز پیش حق داشت بر عدم كوتاه آمدن در این موضوع تاكید نماید و امروز با صدور یك نامه چند خطی، انصراف خود را از شكایت اعلام كند! اما لابد محسن رضایی و احمدی‌نژاد، این حق آزادی را برای دیگران نیز قائل هستند كه اگر هیچ كاری از دست‌شان ساخته نیست لااقل چند سوال مهم را مطرح نمایند.

نخستیـن سـوال آن است كه آیا رضایی، برای »اعتماد از دست رفته« فكری كرده است؟ در متن نامه انصراف، رضایی هیچ اشاره‌ای به قانع شدن خود نكـرده و نشانه‌ای نیز بروز نداده است تا گویای پشیمانی او از ادعاهای قبلی باشد. به عبارت دیگر، بسیاری از مردم هنوز در اندیشه ادعاهای رضایی- از جمله رای 95 تا 140 درصدی در برخی حوزه‌های انتخابیه- هستند كه او انصراف خود را اعلام می‌نماید. آیا رضایی گمان می‌كند با انصراف چند خطی و ابهام‌زای او، «اعتماد ضربه خورده مردم» بازسازی می‌شود و احساس گروه كثیری از مردم كه به گفته رئیس مجلس «احساس آنها از نتیجه انتخابات با نتیجه رسمی اعلام شده، متفاوت است» تغییر خواهد كرد؟

سوال دوم در خصوص حق كسانی است كه به رضایی رای داده‌اند. ستاد انتخاباتی محسن رضایی قبلا از آرای 5/3 تا 9 میلیونی او در انتخابات اخیر خبر داده بود. آیا رضایی حق دارد حق حداقل سه میلیون نفر - مابه التفاوت حداقل رای ادعایی او با میزان آرای اعلام شده توسط وزارت كشور- را نادیده بگیرد؟

از سوی دیگر اگر ادعای اولیه رضایی گزاف بوده، او هم اكنون بایستی با شجاعت به میدان بیاید و به مردم بگوید كه به آنها «دروغ» گفته شده است. محسن رضایی لابد به یاد دارد كه در‌مناظره انتخاباتی با احمدی نژاد، از اینكه دولتی‌ها با ارائه برخی آمارها به مردم »مطالب خلاف واقع« گفته‌اند اظهار گلایه می كرد. او دو روز پس از انتخابات هم احمدی نژاد را مورد انتقاد قرار داد كه «چرا مطالب خلاف واقع و ادعاهای دروغ بعضی افراد در خصوص عدم شكایت كاندیداها را در یك تریبون عمومی، بازگو كرده است.»

سـوال دیگر از محسن رضایی آن است كه آیا پیگیری قانونی شكایات انتخاباتی - كه او بیش از سایر كاندیداها بر آن اصرار داشت- را بی‌حاصل دانسته اسـت؟ اكنون كه محسن رضایی با انصراف خود سوالاتی از این قبیل را در ذهن بسیاری از مردم ایجاد كرده، وزارت كشور و شورای نگهبان نباید اعلام انصراف رضایی را خاتمه یك پروژه تلقی كنند. آنها اگر به صحت صددرصدی عملكرد خود مطمئن هستند بایستی بیهوده بودن بعضی اعتراضات كاندیداها را ثابت نمایند تا از رسوب یك بدبینی در ذهن مردم جلوگیری شود.

سوال چهارم، مرتبط با متن كوتاهی است كه رضایی برای اعلام انصراف خود،‌خطاب به شورای نگهبان نـوشتـه اسـت. محسـن رضایی در این متن، به «حساسیت شرایط سیاسی - امنیتی كشور» اشاره كرده و آن را از «نتیجه انتخابات» مهمتر دانسته است. رضایی توضیح نداده كه شرایط سیاسی - امنیتی كشور با چه حساسیتی مواجه است؟ مگر رئیس جمهور كه رئیس شورای‌عالی امنیت ملی می‌باشد به صراحت نگفته‌است كه اغتشاشگران در حـد خـس وخـاشاك هستند؟ آیا وجود «خس وخاشاك» را می‌توان موجب حساس شدن شرایط امنیتی كشور دانست؟ آیا اعتراض متین و غیرآشوب طلبانه كسانی كه رئیس مجلس برلزوم شنیدن سخن آنان تاكید كرده است،‌آن قدر خطر ساز می‌باشد كه كشور را از حالت عادی خارج و نتیجه انتخابات را در رده‌هـای بعـدی اولـویـت قرار دهد؟ نتیجه فعلی انتخابات، تداوم ریاست جمهوری دكتر احمدی‌نژاد است. رئیس دولت نهم به صراحت اعلام كرده است كه رای مردم، به معنای تایید عملكرد دولت بوده و او برنامه های خود را ادامه خواهد داد. آیا محسن رضایی اظهارنظر صریح خود در خصوص این برنامه‌ها را فراموش كرده است؟ مگر او در نخستین گفتگوی عمـومـی پـس از اعلام كـانـدیداتوری اعلام نكرد «ادامه راه دولت نهم، كشور را به پرتگاه می‌برد»؟ محسـن رضـایـی بـاید با شجاعت كامل به مردم توضیح دهد كه ادعای آن روز او یك «دروغ تبلیغاتی» برای اخذ رای بوده یا آنكه امروز، شرایطی بدتر از «پرتگاه» در برابر كشور می بیند كه حاضر شده است به حركت كشور به طرف پرتگاه - ادامه برنامه‌های دولت نهم - تن دهد؟

البته احتمال سومی هم وجود دارد. این احتمال بسیار ضعیف، دریافت نشانه‌هایی است كه محسن رضایی را به ایجاد تغییر كلی در راهبردها و راهكارهای احمدی نژاد، امیدوار و بلكه قانع ساخته است. ‌ ‌

اگر این گونه است محسن رضایی بایستی همین امروز، به شفاف سازی بپردازد. این شفاف سازی قاعدتاً برای بازسازی اعتماد ضربه خورده بسیاری از مردم و یا تغییر احساس «گروه عمده‌ای از مردم» نسبت به نتایج انتخابات - كه علی لاریجانی از حق آنها دفاع كرد - كمكی نمی نماید اما اولاً می تواند تغییر ناگهانی موضع رضایی را برای عده ای از مردم كه به او اعتماد كرده‌اند «توجیه پذیر» نماید. ثانیاً این شفاف سازی، گروه‌هایی از مردم را به تغییر در برخی راهبردها و راهكارها، امیدوار می سازد؛ شاید این امیدواری بخشی از سرخوردگی‌ها و نگرانی های ایام اخیر آنها را، جبران نماید.

كسی كه حدود یك ماه قبل ادامه برنامه‌های دولت نهم را به معنای »حركت به سوی پرتگاه« دانسته است بایستی به مردم ثابت كند كه تصمیم اخیر او كشور را از پرتگاه دور می سازد. در غیر این صورت برای كسانی كه سخن یك ماه قبل رضایی را باور كرده‌اند حتی تصور شرایطی كه ممكن است «بدتر از پرتگاه» بوده و لذا این كاندیدای ظاهراً جدی را به پذیرش ادامه راه دولت نهم قانع ساخته است بسیار آزار دهنده خواهد بود.